Een grote scholengroep moet reorganiseren. Er komen minder leerlingen, er komt vooral minder geld en dus moet 10% van het personeel elders binnen de stichting herplaatst worden of vertrekken naar buiten de stichting. In totaal gaat het om 25 fte. Binnen twee jaar is – zelfs zonder formeel sociaal plan – met iedereen een passende regeling getroffen. Jammer alleen van die ene werknemer die vroeger als ID’er in dienst was, toen voor rekening van de school kwam en waarvoor nu nergens binnen de stichting meer plek is. De werknemer wil niet vertrekken, want er was toch bij het begin van de reorganisatie afgesproken dat er geen gedwongen ontslagen zouden vallen? En als ik weg moet, dan heb ik toch zeker wel recht op een flinke vergoeding?
De kantonrechter in Den Haag was er vanochtend snel klaar mee. Je kunt niet van een school verwachten dat ze iemand maar steeds in dienst blijft houden als er geen werk meer is. Duidelijk was immers dat de stichting echt werk had gemaakt van die herplaatsing. En op een vergoeding heb je ook geen recht als je al aanspraak kunt maken op negen jaar WW en bovenwettelijk. Gaat u het maar eens worden over een aanvullend outplacementtraject! Cliënte was allang blij. Werknemer is per 1 oktober weg en die outplacement is ook in het eigen belang. Het kan de wachtgeldkosten beperken. Voor werknemer zelf blijft het ondertussen sneu. Voor mensen met weinig opleiding is gewoon steeds minder plek.
